Zoals je wellicht weet ben ik een behoorlijke debiel als het op poezen aankomt, en vooral wanneer we het over mijn eigen Poes Disco hebben. Disco is een lapjeskat van ongeveer 8 jaar oud met een vrij uniek karakter, en hoe graag ik het ook zou willen, ze kan helaas niet mee op reis. Dus, wat doe je dan?

Ik woon in Amsterdam, en heb daar een eigen huis waar ik in m’n eentje woon. Of nou ja, met Disco dus. Als ik een weekend weg ga vraag ik mijn vader of een vriendin om haar eten te komen geven. Ik ben van mening dat een kat best twee dagen alleen kan zijn. Ze heeft voldoende water, speelgoed, brokjes en een dak waar ze de wind kan proberen te vangen – en wat ze ook graag doet. De zot.

Het wordt ingewikkelder als ik langer weg ga. Bij een week, of 10 dagen, ga ik op zoek naar iemand die in mijn huis wil zitten. Een oproepje op Facebook met de vraag of iemand wil huis-en-poes-oppassen is vaak voldoende, zeker voor mensen die zelf ergens wonen met meerdere huisgenoten en het wel lekker vinden om even een weekie in de rust te zitten. Of iemand die tussen huizen in zit, bij wie de relatie net uit is, binnenkort zelf op reis gaat, of iets anders, maar tot zover lukt het me aardig. Het fijne is dat ze dan lekker in haar eigen huis kan blijven zitten, en al moet ze wel flink wennen aan de oppas, eigenlijk gaat het altijd heel goed.

Maar soms ga ik langer weg, bijvoorbeeld toen ik vorig jaar 2 maanden weg ging (naar Sri Lanka, lees hier trouwens m’n reistips) en Thailand, of nu met m’n komende reis naar de Filipijnen. Dan moet Disco even uit logeren, zodat ik mijn huis kan verhuren op Airbnb. Dat is goed voor mijn banksaldo en ergens vind ik het ook weer een beetje mal om m’n huis, waar ik elke maand een flinke hypotheek voor betaal, gratis aan te bieden aan een oppas.

“Nu moet je weten, Disco haat logeren. Maar echt ze háát het.”

Nu moet je weten, Disco haat logeren. Maar echt ze háát het. Het is zoals gezegd een nogal wonderlijke poes, die ontzettend eenkennig is en eigenlijk alleen mij tolereert en verder iedereen eng vindt. Daarnaast kan ze niet met andere poezen of honden, mag ze niet naar buiten in een vreemde buurt, dus al met al is het nog best een gedoe om een geschikt adres te vinden. Vorig jaar, tijdens die eerder genoemde reis, heb ik haar ondergebracht bij de oma en opa van een collega bij Amayzine, waar ik toen nog voor schreef. En dat was een schot in de roos. Oma en opa behandelden haar alsof het hun eigen kind was, oma sprak steeds over ‘de kleine’ en Disco kwam een goede 120 kilo zwaarder terug van alle liefde en snoepjes. Dus komende december gaat ze weer naar deze opa en oma. Wel met de vraag of ze íets minder vetgemest kan worden, trouwens.

Nadeel, van mij moest ze toen niet veel meer hebben. Toen ik haar kwam halen na haar 2 maanden gemist te hebben en ik me verheugde op een groots en dramatisch weerzien, zat mevrouw alleen maar blazend in een hoekje heel boos op me te zijn. We hadden er een paar dagen voor nodig om weer vrienden te worden, maar het kwam goed.

Er zullen vast mensen zijn die het dierenmishandeling vinden om een kat regelmatig alleen of met oppas te laten, maar wat is het alternatief? Je eigen leven op hold zetten voor je huisdier? Ik had Disco al voordat het reisvirus toesloeg, dus nu probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat haar er niet teveel mee dwars te zitten. En, als ik in Nederland ben werk ik vanuit huis, dus die tijd zonder elkaar halen we met gemak weer heel snel in.

Dus, lieve mensen die er op Instagram altijd naar vragen, geen zorg, er wordt goed voor Disco gezorgd. Door mij, en soms door iemand anders. Huisdieren, het is een gedoe, maar je krijgt er zóveel voor terug he. Miauw.

huisdier reizen poes disco