Als ik mensen vertel graag in mijn eentje te reizen of op vakantie te gaan, is één van de eerste dingen die ze zeggen vaak iets over in je eentje uit eten gaan. Dat dat zielig is, of ongemakkelijk, of saai, of dat dat ze in ieder geval om welke reden dan ook zo ontzettend vreselijk lijkt dat alleen dat al reden is om dan maar helemaal niet alleen op pad te gaan. Alleen lunchen is nog tot daar aan toe, maar alleen uit eten gaan, nee, dat is een brug te ver.
Ik heb nooit helemaal begrepen waarom juist dat onderdeel van soloreizen mensen zo tegenstaat, terwijl er andere aspecten zijn die ik eerder als nadeel zou benoemen. Het feit dat je als soloreiziger de kosten voor slaapplekken en eventuele tours niet kunt delen en zo dus vaak duurder uit bent, bijvoorbeeld, of dat er soms heus wel wat eenzaamheid op de loer zal liggen. Uit eten gaan is nou juist zo ontzettend makkelijk omdat je er niets voor hoeft te doen. Je hoeft alleen maar ergens te zitten en te eten. Dat is letterlijk alles. Maar blijkbaar denken velen er anders over.
Zo las ik in Handboek voor Soloreizigers van Lonely Planet de volgende zin: ‘Reserveren [in een restaurant] is ook vaak goed om het vervelende ‘maar één’? bij aankomst te vermijden’. Verderop in de tekst stond ‘Raadpleeg online het menu om niet in paniek te hoeven bestellen (wat goed kan als je een beetje gestrest bent)’, en tot slot ‘Gepast geld bij het afrekenen vermijdt het onaangename wachten op wisselgeld op plaatsen met een ontspannend benadering van dienstverlening (zoals Latijns-Amerika).’ Mijn hemel zeg, dit lijkt er wel vanuit te gaan alsof je als vrouw allen in je eentje gaat dineren in de kantine van een zwaarbeveiligde mannengevangenis in Peru. Dan kun je toch echt beter mijn boek lezen.
“Mijn hemel zeg, dit lijkt er wel vanuit te gaan alsof je als vrouw allen in je eentje gaat dineren in de kantine van een zwaarbeveiligde mannengevangenis in Peru.”
De kern van de zaak is denk ik dat mensen het als zielig beschouwen als je iets in je eentje onderneemt. ‘Dan denken ze vast dat ik een gedumpte vrouw ben’ zei een vriendin een keer, toen ik haar vroeg waarom ze zich zo opgelaten voelde als ze alleen in een restaurant zit. Allereerst, wat is er mis met een gedumpte vrouw? Ten tweede, wat kan het jou schelen wat een ander van je denkt? Ten derde, je hebt geen invloed op wat anderen van je denken dus daar energie aan besteden is bij voorbaat al verspilde moeite. Bovendien, wat is het alternatief? Alleen op je hotelkamer met een zak chips? Kom nou zeg.
In plaats van je zo druk te maken over wat anderen van je denken kun je beter bij jezelf te raden gaan, want vaak ligt daar de oorsprong. Als jíj over solo-eters denkt dat ze zielig en sneu zijn, dan ga je er vanuit dat anderen dat ook over jou zullen denken, en dus zul je je ongemakkelijk voelen. Die ongemakkelijkheid zegt dus meer over jou dan over je omgeving. Als je nou eens begint met je eigen opvatting om te draaien, en solo-eters te zien als stoer, dapper en onafhankelijk, dan voel je je zelf al een stuk minder opgelaten. Ik ben namelijk altijd enorm in mijn nopjes als ik dingen in mijn eentje onderneem, ‘kijk mij eens even niemand nodig hebben om gelukkig te zijn’ denk ik dan. Dus als ik iemand anders in zijn of haar eentje zie, denk ik precies hetzelfde over die persoon. Niets ongemakkelijks aan hoor.
Neem een boek of reisdagboek mee om wat te doen te hebben, en maak je niet zo druk. Het is jouw leven, niet dat van een ander, en je moet je niet zoveel bezig houden met wat anderen wel of niet van je denken. En je zult zien, als je een paar keer op soloreis bent geweest kan het je al snel echt geen bal meer schelen en schenk je jezelf nog een glas wijn in op het terras van dat heerlijke restaurant waar je al de hele avond dolgelukkig in je eentje zit te dineren. Proost.
2 Comments