Nog geen dag nadat ik mijn ticket naar Sri Lanka had geboekt sloeg ik de Lonely Planet open. Ik blader altijd naar het kopje ‘Women Travellers’, want dat is, hoe droevig het ook is, dat is nog steeds een type reiziger dat altijd net wat voorzichtiger moet zijn. Niet alleen ben ik een vrouw, ik reis ook nog eens bij voorkeur alleen. Ik zat nog helemaal na te gloeien van mijn net aangeschafte ticket, fantaseerde al heimelijk over de warmte aldaar en de kou die ik hier achter me zou laten, en las “women travelling alone may experience uncomfortable levels of male attention.” Ehm, oke. “Physical harrasment can occur anywhere.” “Single women may be followed. Always stay connected with larger groups of people” “There have also been cases of solo women being attacked by guides at heritages sites. Again: don’t go alone.” En ook van anderen hoorde ik inderdaad veel verhalen over hoe je nooit alleen met de bus of trein moet reizen, en nog beter was het om een private driver te huren die me overal heen zou kunnen rijden.

Zit je dan. Met je ticket. Ik ben niet bang aangelegd maar dit waren wel heel heftige woorden. Gelukkig ben ik dan ook weer niet zo’n mietje dat ik mijn ticket cancel, en kwam ik een maand of twee later midden in de nacht aan in Sri Lanka. Mijn eerste nacht bracht ik door in een hostel in Dehiwala-Mount Lavinia, een vrij populaire kustplaats zo’n 50 kilometer ten zuiden van het vliegveld van Colombo.

“Zit je dan. Met je ticket. Ik ben niet bang aangelegd maar dit waren wel heel heftige woorden.”

De volgende dag brak aan. De zon stond loeiheet aan de hemel te broeien, en ik ging op pad. In een lange broek, want dat moest. Dacht ik. Ik liep langs het spoor op weg naar het treinstation, waar ik een trein wilde pakken die me in een kleine 20 minuten naar het centrum van Colombo zou brengen. Overal liepen mensen, er waren hele krottenwijken gebouwd, iedereen keek, velen riepen dingen, ze bleven maar zwaaien, en ik deed alsof ik gek was en marcheerde stug door. Eenmaal in Colombo aangekomen, een grote, hysterisch drukke stad, werd dat alleen maar erger. Aan mannelijke aandacht in ieder geval geen gebrek, en ik werd er extreem ongemakkelijk van.

Totdat ik besloot; “maar ho even, dit slaat nergens op. Zo ga je niet nog 3 weken rondlopen hier.” Dus in plaats van onhandig naar de grond staren, ging ik terug zwaaien. “Hello! Yes I’m fine! No from Holland! Yes this is my first time in Sri Lanka! Have a nice day! Bye!” En dat werkte. Want moment dat je al die ‘uncomfortable levels of male attention’ ombuigt in ‘gezellige aanspraak van vrolijke locals’, is het opeens hartstikke leuk. Ik lapte alle Gij Zult Niets Alleen Doen-geboden aan m’n laars (in dit geval, slipper) en stippelde een route uit. Van Colombo wilde ik met de trein naar Kandy, de culturele hoofdstad van het land en waar volgens de verhalen de tand van Buddah ligt. Dan naar Sigirya om de Sigirya Rock te beklimmen, dat op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat. En ik wilde veel met de trein doen.

De treinreis tussen Kandy en bergdorp Ella staat bekend als één van de mooiste treinreizen van de wereld. Wie een reserved seat voor de derde klas boekt (laat je niet gek maken door mensen die zeggen dat de tweede klas beter is) zit in openstaande treindeuren 7 uur lang door machtig mooie landschappen, felgroene theevelden en kleine dorpjes te boemelen om uiteindelijk aan te komen in Ella, een hemel van groen, frisse lucht, omgeven door bergen en met een heerlijke backpackersvibe. De 2 dagen die ik er dacht te blijven, werden er 5. Ik beklom de Ella Rock en Little Adams Peak, zag de beroemde Demodara Nine Arch Bridge en ging langs bij verschillende theefabrieken, terwijl ik de avond afsloot met daar ontmoete medereizigers in één van de vele restaurantjes en barretjes.

Na het vele spelen in de bergen, was het tijd voor strand. Vanuit Ella gaat er een bus naar Tangalle, en die rit duurt een goede 5 uur. De bussen in Sri Lanka zijn een reis op zich. Ze zitten prop- en propvol, de chauffeur rijdt alsof hij een doodswens heeft en uit de kleine speakertjes kom knetter harde muziek. Tangalle is een oase van zand, palmbomen en zee. Breng ook zeker een bezoekje aan Amanwella, misschien wel het mooiste resort van Sri Lanka. Een glas wijn kost je net zoveel als een gemiddelde nacht in een homestay, maar het is heerlijk om even te proeven aan how the other half travels. Een TukTuk bracht me naar de volgende plek, maar vanuit Tangalle vertrekken iedere dag tientallen bussen naar waar je maar wilt. Tip voor als je er ooit bent, als je toch die TukTuk pakt en je treft een leuke driver die een klein woordje Engels spreekt, vraag hem dan eens of je zijn huis mag zien. Dat werd al snel mijn grote truc om het land écht te zien, want iedereen is apetrots op zijn huis en voor je het weet zit je bij een grote Sri Lankaanse familie aan tafel en wordt de hele straat uitgenodigd om erbij te zijn.

“Een private driver huren is onzin, zonde van je geld, en je mist een hoop moois.“

En wie wel met de bus gaat, en hopeloos verdwaalt, zoals mij herhaaldelijk overkwam, hoeft zich nooit lang zorgen te maken. Door het verleden als kolonie van Engeland wordt de Engelse taal door bijna iedereen op z’n minst een beetje gesproken, en de mensen daar zijn extreem aardig en hulpvaardig. Ik kan met de beste wil van de wereld niet begrijpen waarom de schrijvers van de Lonely Planet het nodig vonden zo’n gitzwart beeld te schetsen van Sri Lanka voor vrouwelijke soloreizigers. Overal waar ik ging werd ik geholpen als ik niet wist waar ik heen moest, de families die hun huis openstellen voor reizigers toveren elke avond weer een grandioos maal op tafel en elke gids die ik heb gezien knapte bijna van trots voor zijn land. Sri Lanka is sinds 2009 verlost van de eindeloos lange en vreselijk bloederige burgeroorlog, en het lijkt wel alsof iedereen collectief heeft besloten “we kijken alleen nog maar naar de toekomst.” Het noorden van het land, waar de oorlog het heftigst was, is minder bekend met toeristen, maar ik sprak meerdere mensen die er zonder problemen toch heen zijn gegaan.

Natuurlijk, je moet altijd voorzichtig zijn. Zeker als vrouw alleen. Maar dat moet je in Amsterdam of New York ook. Gebruik je gezonde verstand (als een man me vroeg of ik alleen was, verzon ik wel eens “my boyfriend is sick, he is in the hotelroom”), vertrouw op je intuïtie en bovenal: laat je niet gek draaien door verhalen van anderen. Een private driver huren is onzin, zonde van je geld, en je mist een hoop moois. Wie op zoek is naar een beeldschoon land, met oprecht aardige mensen die nog niet, zoals in grote delen van Thailand, verpest zijn door toerisme, Sri Lanka is je plek. Misschien moet ik dat maar eens mailen naar die zotten van de Lonely Planet.

Binnenkort naar Sri Lanka? Klik hier voor de route die ik heb gedaan.